HCMC
Door: Sophie
Blijf op de hoogte en volg Sophie
16 Juni 2016 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Afgelopen maandagavond bleek onze vlucht naar Ho Chi Minh City (HCMC), oftewel het voormalige Saigon, geannuleerd te zijn om onduidelijke redenen. Waarschijnlijk was het niet volgeboekt want er vlogen die avond nog drie vluchten van Vietnam Airlines naar HCMC. We vertrokken anderhalf uur later en kwamen pas rond half 1 aan in het hotel.
De volgende dag, dinsdag, zijn we op pad gegaan in de stad. We slapen in een hotel in district 1, dit is een drukke wijk met veel hotels, kantoren en restaurants. Als eerst zijn we naar het Herenigingspaleis gegaan om dit te bekijken. Bij dit paleis eindigde in 1975 de Vietnamoorlog toen tanks van de communisten door de hekken heen reden. Het was interessant om te bekijken. Op de tekstborden in het paleis werd steeds over ´de bevrijding van het zuiden´ geschreven maar wij snapten dat niet helemaal. Pas later realiseerden we ons dat de Vietnamezen ´de bevrijding van het zuiden´ van de andere kant bekijken dan wij. Wij dachten bij ´de bevrijding´ dat het communisme verdreven zou worden maar het is omgekeerd want in het museum wordt het verdrijven van de kapitalisten / Amerikanen als bevrijding gezien. Nadat we de Notre Damekathedraal van buiten hadden bekeken zijn we bij de Starbucks wat gaan drinken. Dit is een meer westerse stad dan Hanoi want hier zijn bijvoorbeeld alle grote fastfoodketens gevestigd. Starbucks, Burger King, Pizza hut en Mc Donalds. Vervolgens zijn we naar de overdekte Ben Tanhmarkt geweest, dit is een markt waar de lokale bevolking boodschappen doet en komt eten maar er zijn ook veel kramen voor toeristen. Helaas was alles belachelijk duur dus we hebben niets gekocht maar het was wel leuk om de bedrijvigheid te zien. Bij een reisbureautje boekten we alvast de excursie naar de Cu Chi tunnels van woensdag. De laatste bezienswaardigheid van deze dag was het War Remnants Museum. Dit museum heette eerst het Museum voor Oorlogmisdaden; er is te zien hoe wreed de Amerikanen in de oorlog de Vietnamezen behandelden. Er zijn in het museum martelcellen (tijgerkooien) nagebouwd en er waren op meerdere verdiepingen indrukwekkende foto´s te bekijken van de gevolgen van Agent Orange en de napalm-bommen. Niemand had kunnen bedenken dat de gevolgen van de ontbladeringsmiddelen, met name het krachtige Agent Orange, in de tweede en zelfs derde generatie nog allerlei aangeboren afwijkingen en kanker zou kunnen veroorzaken. En niet alleen bij de Vietnamese bevolking, ook Amerikaanse soldaten die ermee gewerkt hadden kregen kinderen met afwijkingen. Jochem en ik waren erg onder de indruk van dit museum omdat de foto´s soms gruwelijk waren en omdat we allebei nog niet veel van de oorlog wisten. ´s Ochtends, toen we op weg waren naar het Herengingspaleis, haalden we op de stoep een vrouw met een meisje van een jaar of 6 in en het meisje had geen armen, haar handen zaten aan haar schouders vast. Het zou goed kunnen dat dit komt door Agent Orange want dit zagen we op veel foto´s in het museum.
´s Avonds zijn we tot slot uit eten geweest bij een sushi-restaurant dat ik op Tripadvisor had gevonden. Het restaurant was niet heel groot, had zilveren paillettentafelkleden en plastic bruidsboeketten op tafel en kitscherig zwart glitterbehang op de muur. Ondanks deze overdreven aankleding was de bediening heel aardig en de sushi was de beste die we ooit hadden gegeten.
Gisterochtend, woensdag alweer, werden we rond half 9 bij het hotel opgehaald voor de excursie naar de Cu Chi tunnels. Het was ongeveer anderhalf uur rijden door het drukke verkeer van HCMC. We dachten dat we het drukste verkeer in Vietnam in Hanoi al hadden gezien maar het verkeer hier is nog net even drukker, er rijden ontelbaar scooters en brommers. Volgens mij had ik eerder nog niet beschreven hoe veel mensen, en dan met name vrouwen, zich kleden als ze op de scooter zitten. Dat is al een hele beleving om te bekijken. Het is verplicht voor volwassenen en kinderen vanaf 6 jaar om een helm te dragen. Maar de definitie ´helm´ is hier iets anders dan in Nederland. Het zijn voornamelijk helmen die alleen op de bovenkant van hoofd zitten en soms is het niet meer dan een plastic pet. Deze plastic petten zijn overal te koop en je moet niet raar opkijken als je volwassen mannen ziet rijden met roze of gele helmen met Hello Kitty erop. Daarnaast hebben veel mensen een masker over hun mond en neus op om het inademen van de uitlaatgassen wat tegen te gaan. Deze stoffen kapjes zijn er ook in allerlei motiefjes en kleuren, erg grappig om te zien. De vrouwen dragen soms een lange bloemetjesschort of jas met flapjes over de handen of ze dragen lange handschoenen of wanten om hun huid te beschermen. Ook de voeten en benen worden beschermd tegen de zon want sokken of steunpanties in teenslippers heb ik al vaak langs zien rijden. En als het begint te regenen worden allerlei poncho´s en regencapes tevoorschijn gehaald zodat men niet nat regent. Maargoed, ik zal verder gaan met onze excursie naar de tunnels. Onderweg vertelde de gids veel over het land en de bevolking en ook over de gevolgen van de oorlog. Halverwege de rit zijn we gestopt bij een soort sociale werkplaats. Iedereen moet werken, ook als je gehandicapt bent. De mensen in deze werkplaats hadden allemaal een lichamelijke handicap door de Agent Orange. Ze maakten van eierschaal en schelpen schilderijtjes en die werden verkocht in de winkel. Bijna alle excursies stoppen hier even dus ze verkochten best veel. Drie kwartier later kwamen we bij het tunnelcomplex aan en hier heeft de gids ons een rondleiding gegeven. Hij vertelde heel interessant over het leven in de tunnels tijdens de oorlog. We kregen bij de schietbaan de mogelijkheid om te schieten dus we hebben geschoten met een Garant M1, dit is een wapen dat tijdens de oorlog werd gebruikt. Een deel van de tunnels is toegankelijk gemaakt voor toeristen maar dit is wel ´luxe´ vergeleken met hoe het in de oorlog was. De toeristische tunnels zijn 30cm hoger gemaakt, er wordt extra zuurstof in gepompt door een apparaat en er is verlichting in aangebracht. Ik vond het alsnog te benauwd en krap dus ik heb alleen even gekeken. Jochem was wel dapper en die heeft een stukje door de tunnels gekropen. Rond half 3 waren we bij het hotel terug en de rest van de middag hebben we bij Starbucks gezeten want het regende, en wat rondgewandeld in de stad toen het droog was. ´s Avonds zijn we uit eten geweest bij een soort Vietnamees tapasrestaurant, dit smaakte allemaal heel erg goed, en daarna zijn we naar de Chill skybar, op de 26e verdieping van een gebouw om de hoek van ons hotel, geweest. De prijzen voor cocktails en mixdrankjes zijn net iets hoger dan in Nederland, dus voor de gemiddelde Vietnamees met een inkomen van 200 a 300 dollar per maand is dit onbetaalbaar. Er waren dan ook veel buitenlanders en toeristen. Het uitzicht over de stad was prachtig en de DJ draaide goede muziek!
De volgende dag, dinsdag, zijn we op pad gegaan in de stad. We slapen in een hotel in district 1, dit is een drukke wijk met veel hotels, kantoren en restaurants. Als eerst zijn we naar het Herenigingspaleis gegaan om dit te bekijken. Bij dit paleis eindigde in 1975 de Vietnamoorlog toen tanks van de communisten door de hekken heen reden. Het was interessant om te bekijken. Op de tekstborden in het paleis werd steeds over ´de bevrijding van het zuiden´ geschreven maar wij snapten dat niet helemaal. Pas later realiseerden we ons dat de Vietnamezen ´de bevrijding van het zuiden´ van de andere kant bekijken dan wij. Wij dachten bij ´de bevrijding´ dat het communisme verdreven zou worden maar het is omgekeerd want in het museum wordt het verdrijven van de kapitalisten / Amerikanen als bevrijding gezien. Nadat we de Notre Damekathedraal van buiten hadden bekeken zijn we bij de Starbucks wat gaan drinken. Dit is een meer westerse stad dan Hanoi want hier zijn bijvoorbeeld alle grote fastfoodketens gevestigd. Starbucks, Burger King, Pizza hut en Mc Donalds. Vervolgens zijn we naar de overdekte Ben Tanhmarkt geweest, dit is een markt waar de lokale bevolking boodschappen doet en komt eten maar er zijn ook veel kramen voor toeristen. Helaas was alles belachelijk duur dus we hebben niets gekocht maar het was wel leuk om de bedrijvigheid te zien. Bij een reisbureautje boekten we alvast de excursie naar de Cu Chi tunnels van woensdag. De laatste bezienswaardigheid van deze dag was het War Remnants Museum. Dit museum heette eerst het Museum voor Oorlogmisdaden; er is te zien hoe wreed de Amerikanen in de oorlog de Vietnamezen behandelden. Er zijn in het museum martelcellen (tijgerkooien) nagebouwd en er waren op meerdere verdiepingen indrukwekkende foto´s te bekijken van de gevolgen van Agent Orange en de napalm-bommen. Niemand had kunnen bedenken dat de gevolgen van de ontbladeringsmiddelen, met name het krachtige Agent Orange, in de tweede en zelfs derde generatie nog allerlei aangeboren afwijkingen en kanker zou kunnen veroorzaken. En niet alleen bij de Vietnamese bevolking, ook Amerikaanse soldaten die ermee gewerkt hadden kregen kinderen met afwijkingen. Jochem en ik waren erg onder de indruk van dit museum omdat de foto´s soms gruwelijk waren en omdat we allebei nog niet veel van de oorlog wisten. ´s Ochtends, toen we op weg waren naar het Herengingspaleis, haalden we op de stoep een vrouw met een meisje van een jaar of 6 in en het meisje had geen armen, haar handen zaten aan haar schouders vast. Het zou goed kunnen dat dit komt door Agent Orange want dit zagen we op veel foto´s in het museum.
´s Avonds zijn we tot slot uit eten geweest bij een sushi-restaurant dat ik op Tripadvisor had gevonden. Het restaurant was niet heel groot, had zilveren paillettentafelkleden en plastic bruidsboeketten op tafel en kitscherig zwart glitterbehang op de muur. Ondanks deze overdreven aankleding was de bediening heel aardig en de sushi was de beste die we ooit hadden gegeten.
Gisterochtend, woensdag alweer, werden we rond half 9 bij het hotel opgehaald voor de excursie naar de Cu Chi tunnels. Het was ongeveer anderhalf uur rijden door het drukke verkeer van HCMC. We dachten dat we het drukste verkeer in Vietnam in Hanoi al hadden gezien maar het verkeer hier is nog net even drukker, er rijden ontelbaar scooters en brommers. Volgens mij had ik eerder nog niet beschreven hoe veel mensen, en dan met name vrouwen, zich kleden als ze op de scooter zitten. Dat is al een hele beleving om te bekijken. Het is verplicht voor volwassenen en kinderen vanaf 6 jaar om een helm te dragen. Maar de definitie ´helm´ is hier iets anders dan in Nederland. Het zijn voornamelijk helmen die alleen op de bovenkant van hoofd zitten en soms is het niet meer dan een plastic pet. Deze plastic petten zijn overal te koop en je moet niet raar opkijken als je volwassen mannen ziet rijden met roze of gele helmen met Hello Kitty erop. Daarnaast hebben veel mensen een masker over hun mond en neus op om het inademen van de uitlaatgassen wat tegen te gaan. Deze stoffen kapjes zijn er ook in allerlei motiefjes en kleuren, erg grappig om te zien. De vrouwen dragen soms een lange bloemetjesschort of jas met flapjes over de handen of ze dragen lange handschoenen of wanten om hun huid te beschermen. Ook de voeten en benen worden beschermd tegen de zon want sokken of steunpanties in teenslippers heb ik al vaak langs zien rijden. En als het begint te regenen worden allerlei poncho´s en regencapes tevoorschijn gehaald zodat men niet nat regent. Maargoed, ik zal verder gaan met onze excursie naar de tunnels. Onderweg vertelde de gids veel over het land en de bevolking en ook over de gevolgen van de oorlog. Halverwege de rit zijn we gestopt bij een soort sociale werkplaats. Iedereen moet werken, ook als je gehandicapt bent. De mensen in deze werkplaats hadden allemaal een lichamelijke handicap door de Agent Orange. Ze maakten van eierschaal en schelpen schilderijtjes en die werden verkocht in de winkel. Bijna alle excursies stoppen hier even dus ze verkochten best veel. Drie kwartier later kwamen we bij het tunnelcomplex aan en hier heeft de gids ons een rondleiding gegeven. Hij vertelde heel interessant over het leven in de tunnels tijdens de oorlog. We kregen bij de schietbaan de mogelijkheid om te schieten dus we hebben geschoten met een Garant M1, dit is een wapen dat tijdens de oorlog werd gebruikt. Een deel van de tunnels is toegankelijk gemaakt voor toeristen maar dit is wel ´luxe´ vergeleken met hoe het in de oorlog was. De toeristische tunnels zijn 30cm hoger gemaakt, er wordt extra zuurstof in gepompt door een apparaat en er is verlichting in aangebracht. Ik vond het alsnog te benauwd en krap dus ik heb alleen even gekeken. Jochem was wel dapper en die heeft een stukje door de tunnels gekropen. Rond half 3 waren we bij het hotel terug en de rest van de middag hebben we bij Starbucks gezeten want het regende, en wat rondgewandeld in de stad toen het droog was. ´s Avonds zijn we uit eten geweest bij een soort Vietnamees tapasrestaurant, dit smaakte allemaal heel erg goed, en daarna zijn we naar de Chill skybar, op de 26e verdieping van een gebouw om de hoek van ons hotel, geweest. De prijzen voor cocktails en mixdrankjes zijn net iets hoger dan in Nederland, dus voor de gemiddelde Vietnamees met een inkomen van 200 a 300 dollar per maand is dit onbetaalbaar. Er waren dan ook veel buitenlanders en toeristen. Het uitzicht over de stad was prachtig en de DJ draaide goede muziek!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
