De eilanden van het Titicacameer

Gister werden we om half 8 bij het hotel opgehaald door fietstaxi´s. Met z´n tweeën konden we in een taxi dus Lenny en ik hadden er eentje uitgekozen met een jonge sportieve vent als taxichauffeur. Door het drukke verkeer werden we naar de haven gebracht vanaf waar we met de boot gingen varen. Het was mooi zonnig weer en er stond weinig wind op het meer dus er was bijna geen deining. Als eerste vaarden we in ongeveer een half uurtje naar de Uros-eilanden. Dit zijn dreivende eilanden die de bewoners maken van het riet wat groeit op het meer. Het voelde wel een beetje alsof we bij Volendam aankwamen, want de bewoners stonden ons in klederdracht al op te wachten. Dit is heel toeristisch maar de mensen wonen nog wel op deze manier, er zijn ook veel eilanden die niet door toeristen bezocht mogen worden. We kregen uitleg over hoe de eilanden gemaakt worden en we mochten in één van de huisjes kijken. Natuurlijk kregen we ook de opdringerige vraag een souvenir te kopen dus ik heb maar een gehaakt armbandje gekocht voor teveel soles. Vervolgens zijn we een stukje gaan varen in één van de boten van de bewoners, deze was ook gemaakt van riet. Daarna zijn we in een paar uur naar Amantani gevaren, dit is een vast eiland in het Titicaca-meer. Hier werden we opgewacht door de bewoners van het bed&breakfast waar we zouden gaan logeren. We hebben lekker geluncht met quinoa-soep, aardappels, oca (een soort wortels / knollen die wij als ´vergeten groente´ zouden bestempelen) en gebakken kaas. De bed&breakfast is van een echtpaar, hun dochter, zoon van 10 en kleindochtertje van 3 jaar. Gelukkig spreek ik nog een beetje Spaans zodat we toch met de mensen konden praten. De man deze huizes vertelde dat hij vier dochters en drie zoons heeft. Behalve Spaans spreken ze ook Quechua, een taal die niet lijkt op een taal die wij kennen. Het huis is mooi maar wel primitief vergeleken met onze huizen. Er is bijvoorbeeld geen badkamer maar alleen een betonnen wasbak buiten. Er was wel een ´echte´ wc in een apart huisje achter op het erf die gewoon doorgetrokken kan worden. Dat is heel luxe want de meeste bewoners moeten de wc met een emmer water doorspoelen. Om half 4 gingen we naar het Plaza de Armas en vanaf daar zijn we in ruim een uur naar de top van het eiland gewandeld. Dit was een stijle klim met een paar honderd meter verschil in hoogte dus het was best pittig. Maar met genoeg tussenstops om even op adem te komen en een paar chocoladerepen heb ik de top bereikt. Deze top heet de Pachatata en er staat een religieuze tempel. Hier ben ik drie keer omheen gelopen, tegen de klok in, zodat ik een wens mocht doen. Of deze wens uitkomt is nog even afwachten :) De hoogte was hier ruim 4000meter dus het verschil in zuurstofgehalte was goed te merken. Het uitzicht over het meer was heel erg mooi en ik heb weer de nodige uitzichtfoto´s en selfies gemaakt. ´s Avonds hebben we weer in de keuken van onze familie gegeten, we kregen nu opnieuw soep maar met rijst in plaats van quinoa erin. Als hoofdgerecht kregen we rijst met daarbij een soort gebakken patat met tomaat en ei erdoor. Dit smaakte erg goed en is eigenlijk heel simpel te maken dus thuis ga ik dit ook eens proberen. Na het eten was er in een zaaltje in het dorp een feestje georganiseerd voor toeristen. Aangekleed in de traditionele klederdracht zijn we daar even wat gaan drinken.
De volgende ochtend zijn we na een klein ontbijt met pannenkoeken vertrokken met de boot naar het eiland Taquile. Dit was een uurtje varen en dit eiland staat op de lijst van Unesco. De mannendie op het eiland wonen breien allemaal hun eigen muts (en ook andere spullen), dit leren ze vanaf dat ze een jaar of vijf zijn. Ook hier hebben we een hele stijle klim gemaakt. In ruim een half uur zijn we niet naar de top van het eiland gelopen maar naar het Plaza de Armas. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht over het Titicaca-meer. De wandeling ging daarna via de andere kant van het eiland naar beneden en onderweg hebben we bij een restaurantje hele lekkere forel gegeten, deze wordt dagelijks vers gevangen door de eilandbewoners. De weg terug naar Puno duurde wel wat lang want het was bijna drie uur varen. We slapen weer een nachtje in het hotel waar we eerder ook al verbleven en morgenochtend vroeg vertrekken we naar Cuzco. Zometeen ga ik weer uit eten met de gezellige groep reisgenoten!